Ο Μανόλης “παίζει” με τους προγραμματιστές

Ο Μανόλης λύνει quiz γεωγραφίας και βλέπει σειρές. Τα πρωινά όμως, στο Papaki, μας λύνει τα χέρια δημιουργώντας χρηστικά εργαλεία για τα υπόλοιπα τμήματα της εταιρείας. Με χαρά σας παρουσιάζω έναν από τους πολύτιμους παίκτες της ομάδας των προγραμματιστών: ο Μανόλης Νικολουδάκης αυτοσυστήνεται!

“Μεγάλωσα στα Χανιά, με παιχνίδια στις γειτονιές και διάβασμα. Μετακόμισα στο Ηράκλειο για να σπουδάσω στο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών. Μετά το πτυχίο, ασχολήθηκα με την έρευνα κι ολοκληρωσα ένα μεταπτυχιακό πάνω στη διάχυτη νοημοσύνη (ambient intelligence).

Το 2010 πήρα μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις και ήρθα στο Papaki, στην ομάδα των προγραμματιστών. Ανακάλυψα με χαρά ότι μπορείς και μέσα από μια εταιρία να έχεις δυνατότητες έρευνας και εκμάθησης νέων τεχνολογιών. Θεωρώ πολύ σημαντικό να μη μένεις στάσιμος στην εργασία σου και να μπορείς “να το ψάχνεις”, ειδικά στην Πληροφορική που εξελίσσεται καθημερινά.

Στο Papaki, δημιουργώ χρηστικά εργαλεία λογισμικού για τα υπόλοιπα τμήματα της εταιρίας (support, marketing, λογιστήριο), όπως για παράδειγμα η αυτόματη εξόφληση παραγγελιών από διατραπεζικές καταθέσεις. Πραγματικά με γεμίζει να παρέχω στους συναδέλφους μου κατάλληλα μέσα που εξυπηρετούν την εργασία τους και βοηθούν την καθημερινότητα τους. Είναι όμως σημαντικό ότι ανταποδοτικά λαμβάνω την ευγνωμοσύνη τους, αφού δε θεωρούν τις προσπάθειες μου απλά ως μια εργασιακή υποχρέωση.

Μετά τη δουλειά, ασχολούμαι με διάφορα πράγματα που με χαλαρώνουν… Θα πάμε με φίλους για έναν καφέ ή θα παίξουμε σε κάποιο “δωμάτιο απόδρασης”, ενώ για εκτόνωση, θα ταλαιπωρήσω τα μπαλάκια του τέννις, και τα καλοκαίρια, την μπάλα του beach volley. Στο σπίτι, συνήθως διαβάζω κανένα μυθιστόρημα, λύνω quiz γεωγραφίας ή ιστορίας ή βλέπω καμιά σειρά.

Στη ζωή μου έχω σαν οδηγό τον κανόνα: “Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, τα ίδια να κάνετε κι εσείς σε αυτούς”. Προσπαθώ δηλαδή να μην κάνω στους άλλους αυτά που δε θέλω να κάνουν σε μένα. Πιστεύω ότι αν όλοι εφαρμόζαμε τον κανόνα αυτό, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Όσο ρομαντικό και ουτοπικό κι αν ακούγεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσω. Οπότε, ευχαριστώ τη γυναίκα μου και τους γύρω μου που με υπομένουν”.